Στον παράδεισο της Ζεστής Κοιλάδας (Βάλια Κάλντα)

Ξεκινώντας από τους Κήπους, ένα γραφικό χωριό που αποτελεί ιδανική αφετηρία για εξερεύνηση της περιοχής, η ημέρα σημαδεύτηκε από τον κρύο και βροχερό καιρό που έντυνε το τοπίο με μια μουντή αλλά και μυστηριώδη ατμόσφαιρα. Η πρώτη στάση της διαδρομής ήταν η ιστορική Κόνιτσα, όπου το περίφημο πέτρινο γεφύρι της Αώου δεσπόζει επιβλητικά. Παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, η θέα του γεφυριού, με τις καμάρες του να αντικατοπτρίζονται στα θολά νερά του ποταμού, ήταν εντυπωσιακή και ξυπνούσε μνήμες από το παρελθόν της περιοχής.

Συνεχίζοντας την πορεία, η επόμενη στάση ήταν η Αγία Παρασκευή, ένα ήσυχο χωριό που φάνηκε να σιωπά κάτω από την επίμονη βροχή. Η ατμόσφαιρα ήταν γαλήνια, σχεδόν απομονωμένη, και η σύντομη στάση προσέφερε μια ανάπαυλα πριν την απαιτητική ανάβαση προς τη Σαμαρίνα.

Η ανάβαση προς τη Σαμαρίνα αποδείχθηκε μια πρόκληση, καθώς το κρύο δυνάμωνε και η βροχή έπεφτε ασταμάτητα, κάνοντας την οδήγηση με τη μηχανή πιο δύσκολη και απαιτητική. Φτάνοντας στη Σαμαρίνα, ένα από τα ψηλότερα χωριά της Ελλάδας, η υποδοχή από τους ντόπιους ήταν απρόσμενα σύντομη. Η ανησυχία τους για την επικείμενη κακοκαιρία ήταν έκδηλη και με προέτρεψαν με έμφαση να μην παραμείνω στο χωριό, καθώς οι συνθήκες θα γίνονταν επικίνδυνες για έναν μοτοσικλετιστή.

Ακολούθησε η διάσχιση του φημισμένου πάσου της Σαμαρίνας, μια διαδρομή με εκπληκτική φυσική ομορφιά, η οποία όμως λόγω της πυκνής ομίχλης και της συνεχούς βροχής, απέκτησε μια αίσθηση μυστηρίου και περιπέτειας. Η αίσθηση της μοναξιάς και της επαφής με την άγρια φύση ήταν έντονη.
Η κατάβαση από το πάσο οδήγησε στον Δίστρατο και στη συνέχεια στις Πάδες, δύο χωριά που διατήρησαν την αυθεντικότητά τους και την παραδοσιακή τους αρχιτεκτονική, παρά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν. Η σύντομη στάση σε αυτά τα μέρη έδωσε μια εικόνα της ζωής στην ορεινή Ήπειρο.

Η τελευταία στάση πριν την επιστροφή στους Κήπους ήταν το Τσεπέλοβο, ένα ιστορικό και ζωντανό κεφαλοχώρι του Ζαγορίου. Παρά την κούραση από την πολύωρη οδήγηση και την συνεχή μάχη με τον καιρό, η αίσθηση της ολοκλήρωσης μιας απαιτητικής αλλά γεμάτης εμπειρίες διαδρομής ήταν ικανοποιητική.

Την επόμενη ημέρα, με την ευχάριστη συντροφιά του φίλου μου Γιάννη και ενός φίλου του από τη Λάρισα, ο καιρός ήταν πιο ευνοϊκός και η διάθεση ανανεωμένη. Η διαδρομή ξεκίνησε με ένα σύντομο πέρασμα από τη Βωβούσα, ένα πανέμορφο χωριό που βρίσκεται αμφιθεατρικά χτισμένο στην καρδιά της Πίνδου, περιτριγυρισμένο από πυκνά δάση. Αφού διασχίσαμε το γραφικό πάσο μετά τη Βωβούσα, κατευθυνθήκαμε προς το εντυπωσιακό Γεφύρι της Πορτίτσας. Το γεφύρι αυτό, με την κομψή του κατασκευή, στέκει περήφανα στην είσοδο του ομώνυμου φαραγγιού, όπου ο Βενέτικος ποταμός έχει σμιλέψει για χιλιάδες χρόνια επιβλητικούς βραχώδεις σχηματισμούς, δημιουργώντας ένα τοπίο απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς και άγριας γοητείας. Η θέα του φαραγγιού προκαλεί δέος και θαυμασμό για τη δύναμη της φύσης.