Υπάρχουν στιγμές που το βουνό σε καλεί, όχι απλώς για βόλτα, αλλά για μια βαθιά ανάσα μέσα στη φύση. Ένα τέτοιο κάλεσμα ακολούθησα στον Ελικώνα. Έναν ορεινό όγκο γεμάτο ιστορία, πυκνά δάση και κρυφές εκπλήξεις. Το ταξίδι ξεκίνησε με στόχο τους καταρράκτες της Πέτρας – έναν μικρό θησαυρό που ξεπηδά μέσα από το πράσινο, θυμίζοντας ότι η φύση δεν χρειάζεται υπερβολές για να εντυπωσιάσει.
Ο δρόμος μέχρι εκεί, στριφτερός και σκιερός, περνά από μικρά χωριά που μοιάζουν να κοιμούνται στον χρόνο. Μόλις φτάσεις, ο ήχος του νερού σε οδηγεί. Δεν είναι ο μεγαλύτερος καταρράκτης που έχεις δει, αλλά είναι τόσο καλά ενταγμένος στο περιβάλλον, που μοιάζει με σκηνικό από ταινία. Αν έχεις καλή εποχή με νερά, το θέαμα απογειώνεται.
Η συνέχεια μας έφερε στην Αρβανίτσα. Ίσως το πιο γνωστό πιάτο της εξόρμησης, ειδικά για όσους αγαπούν τα πικνίκ και την ηρεμία κάτω από τα έλατα. Ο χώρος οργανωμένος, με τραπέζια, σκιά και απόλυτη αίσθηση δροσιάς. Εκεί κάτσαμε για φαγητό και χαλαρώσαμε, με τον ήλιο να παίζει κρυφτό ανάμεσα στα φύλλα. Η Αρβανίτσα είναι ένα μέρος που αξίζει να ξανάρθεις κάθε εποχή.
Ο Ελικώνας όμως δεν σου χαρίζει απλώς εικόνες – σου αφήνει αίσθηση. Αυτό το ταξίδι, όσο μικρό κι αν είναι σε χιλιόμετρα, σου θυμίζει πόσο πλούσια είναι η Κεντρική Ελλάδα σε φυσικά τοπία και πόσο συχνά τα προσπερνάμε. Εδώ δεν ήρθαμε για να τρέξουμε. Ήρθαμε για να σταθούμε, να κοιτάξουμε γύρω και να ακούσουμε τον ήχο του βουνού.
