Ένα ταξίδι στις ρίζες της ελευθερίας και της ορεινής ομορφιάς
Η Αρκαδία είναι απ’ τα μέρη που δεν αποκαλύπτονται με την πρώτη. Θέλουν το χρόνο τους. Θέλουν χιλιόμετρα, κουβέντες με ντόπιους και βήματα σε λιθόστρωτα στενά. Αυτό το roadtrip ήταν από αυτά που αφήνουν σημάδι. Ξεκίνησε στα ψηλά Βέρβενα και κατέληξε εκεί που χτυπά η καρδιά της ελληνικής ιστορίας — στο σπίτι του Κολοκοτρώνη στο Λιμποβίσι.
Βέρβενα – Ορεινή αρχοντιά και ησυχία
Το χωριό είναι χτισμένο στις πλαγιές του Πάρνωνα και προσφέρει ό,τι χρειάζεσαι για μια αυθεντική διαμονή: πέτρινα σπίτια, τζάκι να καίει και μια αίσθηση ότι εδώ ο χρόνος δεν τρέχει.
Το περπάτημα στα σοκάκια ήταν σχεδόν τελετουργικό, με τον ήλιο να παίζει κρυφτό ανάμεσα στις στέγες και την ανοιξιάτικη υγρασία να δίνει ένα βάρος ευχάριστο στην ατμόσφαιρα. Κάναμε βόλτα στο παλιό σχολείο και στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου και κλείσαμε τη μέρα με μαγειρευτό σε μικρή ταβέρνα που ήταν στέκι μόνο για ντόπιους.
Μαντίνεια – Αρχαίος ναός σε ρότα μηχανοβιλίστικη
Αφήνοντας τα Βέρβενα, ο δρόμος μας έφερε στη Μαντίνεια. Δεν ήταν προγραμματισμένο, αλλά έτσι δεν είναι τα καλά στα roadtrips; Ο Ναός της Αγίας Φωτεινής ήταν μια έκπληξη — ένα μωσαϊκό από βυζαντινά, αρχαιοελληνικά και μοντέρνα στοιχεία.
Κάτσαμε λίγο στα πέτρινα παγκάκια απέναντι και κοιτούσαμε τον ήλιο να κατεβαίνει πίσω από το αρχαίο θέατρο. Το σκηνικό ήταν ονειρικό. Η απόλυτη σιγή που επικρατούσε, σε έκανε να νιώθεις ότι οι αιώνες έσμιγαν μπροστά σου.
Λάστα και Λιμποβίσι – Εκεί που οι μηχανές συναντούν την Ιστορία
Ο δρόμος ανέβαινε μέσα από έλατα, ώσπου φτάσαμε στη Λάστα. Εκεί συναντήσαμε μια παρέα μηχανόβιους — φίλοι απ’ τα παλιά αλλά και καινούριοι που ενώθηκαν στην τρέλα της μοτοσυκλέτας. Η στάση σύντομη αλλά ζεστή. Κουβέντα για διαδρομές, και μυρωδιά από ελληνικό καφέ να βγαίνει απ’ το καφενείο.
Η τελευταία μας στάση ήταν το Λιμποβίσι. Εκεί, στο πέτρινο σπίτι του Γέρου του Μοριά, η καρδιά χτυπάει λίγο διαφορετικά. Ένα μνημείο, ένα μουσείο, αλλά πάνω απ’ όλα ένας τόπος μνήμης. Στεκόμουν μπροστά στο άγαλμα, με το κράνος στο χέρι, και σκεφτόμουν πως όσα κι αν αλλάξουν, κάτι μένει πάντα σταθερό: η ανάγκη να επιστρέφουμε στις ρίζες.
