Ο κύκλος είναι μια ατέρμονη διαδρομή φτιαγμένη από άπειρα σημεία. Τα πάντα είναι ένας κύκλος, που άλλε φορές τον ολοκληρώνουμε και άλλες φορές μένει ανοιχτός. Η σχέση ενός αναβάτη με τη μοτοσυκλέτα του δε θα μπορούσε να μην ακολουθήσει αυτό τον κανόνα. Ένας κύκλος, μια διαδρομή γεμάτη από “σημεία”, τα οποία μπορεί να είναι γεμάτα από “στάσεις” που καθορίζουν τη διαδρομή αυτή μέσα στο χρόνο και τη διάρκεια. Η ιδιαιτερότητα αυτού του κύκλου είναι πως αν και εξ΄ορισμού δε μπορεί να προσδιοριστεί, έχει αρχή και έχει και τέλος.που ανοίγει και κλείνει για να ανοίξει κάποιος άλλος. Κι αυτό το τέλος, αυτή η μετάβαση ανάμεσα σε δύο κύκλους ο άνθρωπος πρέπει να την καταλάβει. Κι αν δεν την καταλαβαίνει, σύμφωνα με τον Μπουκόφσκι, απλά θα πρέπει να τη δεχτεί και να προχωρήσει παρακάτω…

Τί θα φέρει ο επόμενος; Θα δείξει..

.

Πριν από περίπου ένα μήνα, σταματημένος σε φανάρι στην εθνική οδό Χαλκίδας-Αλιβερίου περιμένω να ανάψει το πράσινο. Ξεκινάω χαλαρός αναπτύσσοντας σταδιακά ταχύτητα 80-85χλμ (όριο ταχύτητας στο σημείο 90χλμ/ώρα), σχετικά δεξιά στο ρεύμα μου, περίπου 1,5μ από την άκρη, αφήνοντας χώρο να με προσπεράσει όποιος θέλει από τα αριστερά (σημ. διπλή διαχωριστική μεν, διακοσμητική για πολλούς που προσπερνάνε χωρίς αύριο).
Και εκεί έρχεται η στιγμή που η 6η αίσθηση σου σηκώνει τις τρίχες στα χέρια και το σβέρκο σου, που καταλαβαίνεις πως κάτι άσχημο ήδη συμβαίνει και βρίσκεσαι σε κίνδυνο. Ξαφνικά και από το πουθενά καταλαβαίνω έναν όγκο να κινείται με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα ΔΕΞΙΑ μου, ναι εκεί που είχα αφήσει περίπου 1,5μ.. Πριν προλάβω καν να ελέγξω στους καθρέφτες τί συμβαίνει πίσω μου και έχοντας πλέον βρεί στην περιφερειακή μου όραση αυτό τον μαύρο όγκο να έρχεται προς τα πάνω μου, ενστικτωδώς κάνω ένα ελάχιστο πέταγμα αριστερά για να αφήσω περισσότερο χώρο. Ο καθρέφτης του αυτοκινήτου που περνούσε δεξιά μου, σχεδόν ακουμπάει το τιμόνι μου, και μέσα σε 2 δευτερόλεπτα βρίσκεται κάποια μέτρα μπροστά μου συνεχίζοντας την επιτάχυνσή του. Πλέον μπροστά μου έχω και ένα σύννεφο σκόνης αφού οι δύο του ρόδες του πάτησαν στην άκρη του δρόμου, στο χώμα! Αφού ξεπερνάω το αρχικό σοκ, προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τους λόγους για τους οποίους θα έκανε κάποιος κάτι τέτοιο, ειδικότερα από τη στιγμή που θα μπορούσε (έστω και αψηφώντας τη διπλή διαχωριστική) να με προσπεράσει από τα αριστερά..
Αρχίζω να φουντώνω.
Επιταχύνω και βρίσκομαι στο παράθυρό του. Στη θέση του οδηγού βρισκόταν ένας περίπου 70χρονος άνθρωπος με το κλασσικό μινέρβα φανελάκι ραντάκι, προφανώς απόγονος του ένδοξου Ορθόδοξου ΠΑΣΟΚ (aka στα @@ μου όλα) ο οποίος ούτε καν ασχολείται με τη μηχανή που κινείται δίπλα του με έναν μουρλό να τον κοιτάει με ένα τεράστιο WTF πάνω από το κράνος.

Του κάνω κίνηση με το χέρι να κόψει ταχύτητα και να κατεβάσει το παράθυρο για να ικανοποιήσει την περιέργεια μου α)από ποιον πλανήτη μας ήρθε, β)γιατί δεν ήρθε φιλικά γ)!#$^%@!.
Συγκρατώντας τον θυμό μου, και κινούμενοι πλέον με πολύ λιγότερα χιλιόμετρα, του κάνω νεύμα με το χέρι γιατί το έκανε αυτό. Το πρόσωπό του αλλάζει και παίρνει ύφος Δον Γ@μ@ω….Κατεβάζει το παράθυρο. Ακολουθεί ο διάλογος:

– Κύριε με προσπεράσατε απο δεξιά!
– Εγώ στο ρεύμα μου πήγαινα..
– Αν βιάζεστε θα μπορούσατε να κάνετε κανονική προσπέραση. Λίγο έλειψε να με χτυπήσετε.
– Εγώ σου είπα στο ρεύμα μου πάω, εσυ πας όπως να ναι (!!!)
– (Συγκρατήσου Μήτσο) Θα μπορούστε να με είχατε σκοτώσει πριν λίγο! Βγήκατε εκτός δρόμου για να με περάσετε! Τόσο πολύ βίαζεστε;
– Εγώ πάω δεξιά εσύ είσαι αριστερά και αργά (!!!), άλλη φορά να πηγαίνεις πιο γρήγορα, δε θα μας σκοτώσεις εσύ…..Με τα κ@λομηχανάκια σας……

Μην έχοντας πλέον να απαντήσω τίποτα στον εν λόγω αυστραλοπίθηκο, κλείνω τη ζελατίνα του κράνους, μειώνω ταχύτητα και τον αφήνω απλά να προπορεύεται γιατί ποιός ξέρει τί άλλη μαλακία θα κάνει ο χάρος στο δρόμο..

Εμείς και τα κ*λομηχανάκια μας φταίμε… Συγγνώμη, δεν το ήξερα.