Κατακτώντας την Transalpina

Οι ορειβάτες λένε πως δε νικάς το βουνό, αλλά το βουνό “επιτρέπει”, αν το θέλει, την ανάβαση. Και εδώ, στο Transfăgărășan, νιώθεις αυτή την ευκαιρία: να βρεθείς σε ένα τοπίο που μοιάζει με βγαλμένο από καρτ ποστάλ, με χρώματα και γραφικότητα που μαγνητίζουν. Στεκόμενος δίπλα στη λίμνη Bâlea, συνειδητοποιείς πως, όσο κι αν το ανθρώπινο χέρι έχει μεταμορφώσει το μέρος σε τουριστικό προορισμό, η φύση διατηρεί τον έλεγχο. Εκείνη είναι που θα σε διώξει για αρκετούς μήνες κάθε χρόνο. Κι ύστερα, ο κύκλος επαναλαμβάνεται, καλώντας σε να επιστρέψεις.

Η κατάβαση του Transfăgărășan αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Ένα αόρατο χέρι σα να σε τραβάει προς τα πίσω, στην κορυφή. Ακόμα και την ίδια μέρα, ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας τρεις φορές, ένιωθα δισταγμό να φύγω. Κι αν δεν υπήρχε ο επόμενος στόχος, ίσως ακόμα εκεί θα βρισκόμουν. Για να αφήσεις πίσω σου αυτό το τοπίο, ο στόχος σου οφείλει να απέχει μερικά χιλιόμετρα μακριά. Το αντίπαλο δέος του Transfăgărășan, η Transalpina, σε καλεί…

ΣΙΜΠΙΟΥ (Sibiu)

Κάθε γωνιά του Σιμπίου ψιθυρίζει ιστορίες και πολιτισμό. Ο Πύργος του Συμβουλίου με το ρολόι, η καθολική εκκλησία, το Μουσείο Μπρουκεντάλ, τα αρχοντικά γεμάτα μνήμες, οι στοές και η Γέφυρα των Ψεμάτων συνθέτουν ένα μαγευτικό μωσαϊκό. Κάποτε πρωτεύουσα της Τρανσυλβανίας, λίγα χρόνια πριν πολιτιστικό κέντρο της Ευρώπης, η πόλη γοητεύει με την αύρα της.
Αποχαιρετώντας το Σιμπίου, η ομίχλη έδωσε τη θέση της σε ένα ζωγραφιστό τοπίο. Σε μισή ώρα, θα φτάναμε στην Poiana Sibiului, έτοιμοι να αγγίξουμε τον ουρανό στην ιστορική διαδρομή της Τρανσαλπίνα.

Ξεκινώντας από το ύψος της Dobra, κατηφορίσαμε 60 χιλιόμετρα μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο, με τα βουνά να αγκαλιάζουν τον δρόμο μέχρι το Lutrului. Από εκεί, η απότομη ανάβαση άρχισε, οδηγώντας μας στα 2228 μέτρα, σε ένα άγριο και σαγηνευτικό τοπίο.

Κάθε στροφή, μια νέα μαγευτική εικόνα. Η θέα από ψηλά άφηνε άφωνους, ενώ η ικανοποίηση της κατάκτησης ενός από τα ψηλότερα σημεία της Ρουμανίας πλημμύριζε την ψυχή. Διασχίζοντας γραφικά χωριά, νιώθαμε τον παλμό της αυθεντικής ζωής. Άνθρωποι δεμένοι με τη γη και τα ζώα, ζούσαν σε μια αρμονία με τη φύση, μακριά από την τρέλα της πόλης. Γεωργικές εκτάσεις και λιβάδια απλώνονταν μπροστά μας, καλώντας μας να χαθούμε στην απλότητα και την ομορφιά του τοπίου. Κάθε χωριό που περνούσαμε, μια ζεστή αγκαλιά, μια πρόσκληση να μείνουμε, να γνωρίσουμε τους ανθρώπους, να γίνουμε για λίγο κομμάτι της καθημερινότητάς τους.

Και κάπου εδώ, η περιπέτεια άρχισε να γράφει το δικό της συναρπαστικό κεφάλαιο…

ΤΡΑΝΣΑΛΠΙΝΑ, ο δρόμος του Βασιλιά

Οι αναπάντεχες στροφές που χορεύουν με το ποτάμι και εξαφανίζονται στον πράσινο, σε συνδυασμό με τον καθαρό αέρα, αποτελούν το ιδανικό σενάριο για να ξεφύγεις από την κούραση των ωρών οδήγησης. Και έχοντας διαβάσει την ιστορία αυτού του δρόμου, για μένα ήταν σαν να ταξίδευα στον χρόνο, περίπου 100 χρόνια πίσω στα χνάρια του βασιλιά της Ρουμανίας… O μύθος λέει πως πρίν την εποχή των Δάκων, η περιοχή ανήκε σε μυθικά τέρατα. Και ήταν αυτά τα βουνά της Τρανσυλβανίας που χώριζαν τα έθνη. Οι μόνοι που περνούσαν τις δύο μεριές της οροσειράς ήταν οι βοσκοί για πολλές γενεές. Μέχρι το 1930 που ανοίχτηκε αυτός ο δρόμος. Πέντε χρόνια μετά τον πέρασε για πρώτη φορά ο βασιλιάς της Ρουμανίας Κάρολος και από τότε, οι ντόπιοι τον ονόμασαν “Ο δρόμος τους Βασιλιά”, μια ονομασία που παραμένει ακόμα και σήμερα..

Και ξαφνικά, βρίσκομαι εδώ: στη μέση της διαδρομής της Τρανσαλπίνα. Το πρώτο κομμάτι πέρασε, με την καταπράσινη βλάστηση και την ηρεμία. Σαν να είμαι στη γραμμή εκκίνησης της πιο εντυπωσιακής πίστας στον κόσμο. Αλλά αυτό δεν είναι αγώνας. Γεμάτος ενθουσιασμός σκέφτομαι τί έχω ήδη δει, αλλά μέσα μου ξέρω πως αυτό που θα δω είναι κάτι που δε θα το περιμένω. Συνειδητοποιώ πόσο τυχερός είμαι που βιώνω αυτή την εμπειρία, που είμαι μοτοσικλετιστής. Κάπου εκεί, το μυαλό επιστρέφει στην οδήγηση. Για μερικά χιλιόμετρα, το πράσινο μας ακολουθεί, με τον δρόμο να συνοδεύει τον παραπόταμο Lotru. Μέχρι που θα βρούμε τις πρώτες απότομες ανηφορικές στροφές. Μια ομάδα από φουρκέτες που σε ανεβάζουν κάπως απότομα σε υψόμετρο με τα δέντρα να λιγοστεύουν και να μας αοίγουν τον δρόμο για θέα προς τις ψηλές βουνοκορφές της Τρανσυλβανίας που μας περιμένουν.
Πάνω στο δρόμο βρίσκεται η Stâna Ștefanu, μια θεματική ταβέρνα που φτιάχτηκε από ένα ζευγάρι βοσκών και αποτελεί σημείο στάσης πριν τη διαδρομή στις κορυφές. Και από αυτό το σημείο, θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις το μεγαλείο της διαδρομής της Transalpina… Σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου,ήταν σαν να βρίσκομαι σε ένα ζωγραφισμένο τοπίο με τις κυματιστές κορυφές των βουνών να συμπληρώνουν την ησυχία του αέρα, ενώ το γαλάζιο του ουρανού να αγκαλιάζει αυτό το υπέροχο θέαμα. Εδώ, στα 2000 μέτρα υψόμετρο, η φύση αποκαλύπτει την αληθινή της ομορφιά. Και ενώ οι στροφές του δρόμου προκαλούν μια αίσθηση περιπέτειας, η ιστορία αυτών των βουνών ζγωραφίζεται στο πίσω μέρος του μυαλού. Κάθε στιγμή εδώ είναι πραγματικά μια ανακάλυψη, μια ξεχωριστή εμπειρία που σημαδεύει το βλέμμα και την ψυχή. Η Τρανσαλπίνα είναι το κάτι άλλο.. κάτι διαφορετικό.
Μου βγάζει απόλυτα νόημα η σύγκριση που γίνεται με το Τρανσφαγκαρασαν ακριβώς επειδή είναι δύο εντελώς διαφορετικές διαδρομές.. Περίμενα χρόνια για να φτάσω στο Τρανσφαγκαρασαν, στον καλύτερο δρόμο του κόσμου που λένε οι περισσότεροι. Και τώρα αυτό.. Ούτε γέφυρες, ούτε τούνελ. Μόνο η άγρια βραχώδης όψη των βουνών και μια γκρί ταινία να αγκαλιάζει τη κάθε κορυφή. Και ένα αίσθημα σα να οδηγείς στη κορυφή του κόσμου! Οπότε, ναι. Αλλάζω γνώμη. ΑΥΤΟΣ είναι ο καλύτερος δρόμος του κόσμου!
Περνώντας την περιοχή του Belvedere το κατέβασμα σου προσφέρει τις ίδιες υπέροχες εικόνες. Περάσαμε μέσα από το Rânca, ένα πρόσφατα αναπτυγμένο θέρετρο, που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.600 μέτρων στους πρόποδες της κορυφής Păpuşa. Για μένα, θα ήταν ιδανικό κατα την επίσκεψή σας στη Τρανσαλπίνα να κάνετε εδώ τη διανυκτέρευσή σας. Είναι μια εμπειρία που σίγουρα θα αρέσει αφού πέρα από τα μαγαζία και τους ξενώνες, θα βρείτε πολλούς ταξιδιώτες και αναρριχητές που θα μοιραστούν τη δική τους ιστορία. Εμείς έχοντας διαφορετικό προορισμό για το βράδυ, συνεχίσαμε μέχρι το Belvedere Ranca, ένα πανοραμικό σημείο με μικρούς πάγκους που προσφέρουν και φαγητό… Από την Τρανσαλπίνα, ξεχωρίζει η αίσθηση ότι δεν ακολουθείς απλά μια διαδρομή, αλλά βαδίζεις σε μια πλούσια εμπειρία. Μια εμπειρία που αν θέλαμε να τη συγκρίνουμε με κάτι αντίστοιχο δικό μας, θα καταλάβουμε πως είναι όλα αυτά που σου προσφέρει ο Μπάρος, πολλαπλασιασμένα σε κάθε ξεχωριστό κομμάτι. Εδώ κάθε τμήμα του ταξιδιού αναδύεται ως μία ξεχωριστή συναρπαστική ιστορία.Ο Μπάρος,ως ένα πιο κλειστό και απότομο κομμάτι γής, προσφέρει μία πιο σκληρή και άγρια εικόνα. Από την άλλη εδώ, οι Τρανσυλβανικές Άλπεις εκπέμπουν μια αίσθηση απλότητας με τις υψηλές κορυφές τους και το απέραντο κενό στις πλαγιές τους. Και είναι αυτή η αντίθεση μεταξύ της απλότητας του τοπίου με τον δρόμο ακουμπησμένο πάνω στην πλαγιά του βουνού και των αυστηρών καιρικών συνθηκών τους το χειμώνα που σου δημιουργεί ένα συναίσθημα δέους που αναδεικνύει τη μοναδικότητα αυτού του τόπου. Και αν ο χαρακτηρισμός που έδωσα πριν ως “ο καλύτερος δρόμος στον κόσμο” φαίνεται σε κάποιους πιο μυημένους υπερβολικός, είμαι σίγουρος πως ακόμα και αυτοί θα συμφωνήσουν μαζί μου πως πρόκειται για μια μοναδική, ξεχωριστή οδηγική και όχι μόνο εμπειρία..
Το ταξίδι στη Τρανσαλπίνα, τον υψηλότερο ορεινό δρόμο στη Ρουμανία, ήταν μια εμπειρία που με έφερε πιο κοντά στη φύση και την ιστορία αυτής της χώρας. Η οδήγηση, το πυκνό πράσινο των δασών, το φράγμα και η λίμνη Tau Bistra οι ακατάβλητες κορυφές των βουνών και το ποτάμι δίπλα στον δρόμο δημιούργησαν στο σύνολό τους ένα μαγευτικό θέαμα. Και ο ίδιος ο δρόμος, ένα δημιούργημα της μηχανικής με τις απότομες κλίσεις του, όπου κάθε στροφή αποκαλύπτει ένα τοπίο πιο εντυπωσιακό από το προηγούμενο, σε κάνει να νοιώσεις έναν σεβασμό για την επιδεξιότητα και την αποφασιστικότητα εκείνων που έχτισαν αυτήν την απίστευτη διαδρομή μέσα από τόσο δύσκολο έδαφος.
Στο ψηλότερο σημείο του δρόμου, στάθηκα με θαυμασμό καθώς κοίταζα την πανοραμική θέα των γύρω βουνών. Η απόλυτη επιβλητικότητα του τοπίου με άφησε άφωνο, και ταυτόχρονα ένα μεγάλο χαμόγελο μέσα από το κράνος ήταν το αποτέλεσμα της ηρεμίας που εκπέμπει η φύση. Όλο αυτό ήταν για μένα μια υπενθύμιση ότι, σε αυτόν τον γρήγορο σύγχρονο κόσμο, υπάρχουν ακόμα μέρη από ανέγγιχτη ομορφιά και ιστορία που περιμένουν να ανακαλυφθούν. Έχοντας πλέον γευτεί την απίθανη εμπειρία της Τρανσαλπίνα, ο δρόμος μας έβγαλε πιο χαμηλά, στους πρόποδες της οροσειράς.
Με σχετικά γρήγορο ρυθμό φτάσαμε το Τέργκου Ζίου (Targu Jiu) μια πόλη που πήρε το όνομά της από τον ποταμό Ζίου και αποτελεί πρωτεύουσα της επαχείας Γκόρζ. Αν και το Τέργκου Ζίου είναι μια όμορφη πόλη με πολλά αξιοθέατα, η κούραση από το ταξίδι μας ήταν μεγάλη, γι’ αυτό αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας προς τη Χουνεντοάρα, μια πόλη περίπου 140 χιλιόμετρα βόρεια.
Βγαίνοντας από το Τέργκου Ζίου, ανακαλύψαμε ένα μικρό διαμαντάκι που αξίζει να αναφερθεί. Ένας στενός επαρχιακός δρόμος περνάει μέσα από το Εθνικό Πάρκο Ντεφιλέουλ Ζιουλιούι, μια διαδρομή περίπου 30 χιλιομέτρων που είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Ο δρόμος περνάει μέσα από το Εθνικό Πάρκο Ντεφιλέουλ Ζιουλιούι, μια περιοχή με πλούσια φυσική ομορφιά. Οι επιβλητικοί σχηματισμοί βράχων, οι ψηλές κορυφές και οι κατάφυτες πλαγιές δημιουργούν ένα μοναδικό τοπίο που κόβει την ανάσα. Από εκεί, θα χρειαστείτε περίπου 2 ώρες οδήγησης για να φτάσετε στη Χουνεοντοάρα ή να συνεχίσετε προς την Τιμισοάρα και τα σύνορα της Σερβίας.

ΤΙΜΙΣΟΑΡΑ (Timisoara)

Το πρώτο πράγμα που κάναμε φτάνοντας στη Τιμισοάρα ήταν να καθίσουμε σε ένα κεντρικό καφέ για να φάμε ένα χορταστικό όπως αποδείχτηκε πρωινό. Αμέσως μετά αφήσαμε τα πράγματα μας στο ξενοδοχείο και αμέσως βγήκαμε να περπατήσουμε στο κέντρο αυτής της ιστορικής πολης. Η γραφική Τιμισοάρα έχει το παρατσούκλι «Μικρή Βιέννη» και, πράγματι, οι αυστριακές επιρροές είναι εμφανείς στην αρχιτεκτονική, το φαγητό και τον πολιτισμό. Πρόκειται για μία πόλη που σε προσκαλεί νανα την περπατήσεις, αφού το κέντρο είναι όλο πεζοδρομημένο και σε κάθε γωνία και δρόμο θα βρεις πανέμορφα κτίρια που ακολουθούν μια ποικιλία αρχιτεκτονικών ρυθμών, και αντικατοπτρίζουν την πλούσια ιστορία και τον πολιτισμό της πόλης.
Περπατώντας στους πεζόδρομους της πόλης, σκεφτόμουν πόσα είχα δεί μέσα σε ένα ταξίδι. Και το παράδοξο αυτού είναι πως αντί να αισθάνομαι κούραση η όρεξη μου μεγάλωνε συνεχώς για να δώ ακόμα περισσότερα… Περπατήσαμε σχεδόν όλη την ημέρα και αυτό που μπορώ να πω με ευκολία είναι πως είναι μια πολύ καλά οργανωμένη, όμορφη και φιλόξενη πόλη. Πέρα από τις πολλές και κοσμοπολίτικες πλατείες με τα εστιατόρια και τα μπαρ κάτω από τη σκιά των μεγαλοπρεπών οικοδομημάτων, η Τιμισοάρα είναι επίσης μια πόλη γεμάτη με πράσινο. Στις αρχές του 20ού αιώνα υπήρχαν αγροτικές εκτάσεις που περιέβαλλαν την πόλη, την οποία διαπερνά ο ποταμός  Μπέγκα,  διασχίζοντας υπέροχα πάρκα αναψυχής. Δεν είναι τυχαίο ότι ονομάζεται και «Πόλη των πάρκων», αφού με το που ξεκινάς να την εξερευνάς,.

Η μαγεία της Ρουμανίας …

Η επιστροφή για πολλούς είναι συνήθως το χειρότερο κομμάτι σε ένα ταξίδι. Για μένα είναι η ευκαιρία να απορροφήσω όλες αυτές τις εμπειρίες που χαρίζει ένα πολυήμερο ταξίδι. Να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου και να διαμορφώσω άποψη που θα μπορώ να τη μεταφέρω σε άλλους, σε εσάς, όταν θα βρεθούμε στο δρόμο ή σε κάποια μοτοσυκλετιστική παρέα και πιάσουμε τη κουβέντα… Και μετά από πολλές ώρες πάνω στη μηχανή οι σκέψεις μου μετά από το οδοιπορικό μου στη Ρουμανία είναι γεμάτες από θαυμασμό, έκπληξη αλλά και βαθιά εκτίμηση για τον πλούσιο πολιτιστικό πλούτο και τα εκπληκτικά τοπία που προσφέρει αυτή η χώρα της Ανατολικής Ευρώπης. Καλύψαμε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της χώρας, σχεδόν όλη τη νότια Ρουμανία. Από τη στιγμή που πέρασα τα σύνορα, η Ρουμανία με προσκάλεσε να εξερευνήσω τα κρυμμένα μαργαριτάρια της, να βυθιστώ στην ζωντανή κουλτούρα της. Είτε στις θορυβώδεις πόλεις είτε στα γραφικά χωριουδάκια, η Ρουμανία διαθέτει ένα εκλεκτικό μείγμα αρχιτεκτονικών στυλ που έχουν ενσωματωθεί αρμονικά αιώνες τώρα. Κάθε πόλη έχει τη δική της μοναδική γοητεία με την αντίθεση μεταξύ του παλιού και του νέου να δημιουργεί ένα συναρπαστικό κολάζ που αντανακλά την περίπλοκη ιστορία της Ρουμανίας. Παρόλο που οι πόλεις της Ρουμανίας είναι αναμφίβολα συναρπαστικές, είναι τα φυσικά τοπία της χώρας που πραγματικά μου πήραν την ανάσα.
Τα Καρπάθια Όρη, με το Transfagarasan και τηνTransalpina, με τις εικόνες του δάσους, των γαλήνιων λιμνών, των άγριων βουνοκορφών και των καταρρακτών. Όλα αυτά που προκαλούν θαυμασμό για την ασύγκριτη μεγαλοπρέπεια της φύσης. Και παράλληλα παντού να βλέπεις τη βαθιά σύνδεση μεταξύ των Ρουμάνων και της γης τους. Είναι μια γη βυθισμένη στη μυθολογία, το λαϊκό παραμύθι και τις αρχαίες παραδόσεις. Δε ξέρω αν εσύ που ταξιδεύεις, μπορείς να σκεφτείς καλύτερο συνδυασμό.. Αν πρέπει να συνοψίσω κάτι, θα έλεγα πως το οδοιπορικό μου στη Ρουμανία με τη μοτοσικλέτα ήταν μια αξέχαστη εμπειρία που ξεπέρασε όλες τις προσδοκίες μου. Από την επιβλητική αρχιτεκτονική μέχρι τις γραφικές πόλεις και τα εκπληκτικά τοπία, η Ρουμανία προσφέρει μια πλούσια ποικιλία ομορφιάς και πολιτιστικής κληρονομιάς που σίγουρα θα γοητεύσει κάθε ταξιδιώτη. Η γοητεία της Ρουμανίας, η ιστορία της και τα μαγευτικά τοπία της είναι πραγματικά ένα δώρο για να το θαυμάσουμε, και είμαι ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να ζήσω και να εκτιμήσω αυτή την εκπληκτική χώρα από πρώτο χέρι.